ASTURIAS, capital mundial de la poesía

   En el Centro de día nos sumamos a la propuesta de Graciano García para que Asturias se convierta en la CAPITAL MUNDIAL DE LA POESÍA.

Hemos celebrado el "Día mundial de la poesía" acercándonos a la obra de un escritor muy cercano a nosotros, el poeta Tapiego Pepe Suárez Jardón.

Sus poemas nos traen recuerdos, risas y vivencias escondidas en nuestra mente. Su lectura nos transporta a otros lugares y nos hace disfrutar con su frescura y naturalidad. 

Os recomendamos la lectura de todos sus poemas y en especial los escritos en nuestra querida Fala.

Con su permiso, os dejamos aquí algunos de sus poemas. Muchas gracias Pepe por tu generosidad, esperamos que pronto puedas venir a tomar un café con nosotr@s.


María González Anes. Terapeuta ocupacional


EL TRATANTE DE OVOS 


Condo baxéi de Balmonte

por el camín de Lagar,

volvínme a enamorar

daquella nena na fonte


Condo baxéi de Momián

por el camín de Lagar,

tuven el tempo y el vagar

pra amarrarme con un can.


Xa vindo de Llantrapiñán

atopéime úa colobra,

díxenlle, aquí ún dos dous sobra,

y sobróuche el probe Xan.


Condo cheguéi pr'A Barrosa

un día de forte inverno,

quitéille el cielo al inferno

y as gallías a raposa.


Estas pernas llibertarias

xa despós de muito andar

por el camín de Lagar

descansaron n'Asfonsarias.


Pouco a pouco, ¡quén diría!

con el fégado na boca,

escuitéi suar úa choca

por as lleiras d'A Viguía,


Paréi nel Cadabalín

pra refrescar el pescozo,

y bebín con muito gozo

un vaso de bon vinín.


Veño de comprar os ovos

por as casas de Xarén,

voléi tarde, vouche a cen

camín d'Os Molíosnovos.


Con esta zarapallada

de trafullar como oveiro,

coyín el camín de Sueiro,

pasando Matafoyada,


En Sueiro compréiche el resto,

úa pita un pouco chocia

llevéilla pra mía socia

pra que faga caldo testo,


Eu penso sacar bús cuartos

el martes n'A Caridá,

qué búa envidia trairá

condo me veixan ben farto.




A MOBILETTE


Subindo pral Llouredal

condo vía d'A Viguía

con a probe motoría

tuven que darlle pedal,

a mobilette vai mal

na costa que é tan pendiente,

chega enriba, xa calente

tanto que ponse a fumiar,

puxéila del manillar

pra arrancalla de repente.


Enriba nel chao vou

raudo como un reguilete

con a mía mobilette,

feliz y contento tou

que hasta un cancín me lladróu

condo me escuitóu pasar,

despós deixóu de lladrar

condo din a curva aberta

y núa cayida certa

vin hasta el tarrén chuchar.


Llougo rodando al momento

con gravilla nos calzóis,

fun chegando hasta Mendóis

entre muitos xuramentos,

llevándome malos ventos

a dar a volta al rovés

xa correndo con os pés

y mais rápido que un cuete

deixándolle a mobilette

al fillo dun tal Andrés.


Condo chegando A Viguía

al hora de fer a cena

pregúntame a mía nena,

¿y qué foi da motoría?

deixéila por Mendóis, nía,

pos tiróume na cuneta,

compraréi úa bicicleta

pra pasiar de noite y día.


Nun boto en falta a motora,

é mala cabalgadura,

y anque teño a testa dura,

a veces, a muy traidora

dalle por tirarme fora,

bótame por el camín

y nun se acorda de min

condo veme xa cayido,

inda que dou un allarido,

ella sabe que perdín.



DEL DITO AL FEITO....


Dicen que ta medio tollo

porque viste ese paxello

con aquel couso marello

que ben parece un gorgollo,


dicen que ayer xa lo viron

escoruxado llanxindo

con allaridos decindo,

¡malos demonios ruxiron!,


dicen que a veces el probe

anda por esos camíos

moyado, con os pés fríos,

preguntando por qué chove.


Dicen, nun séi si é verdá,

que algús días de mercado

faise que trata nel gado

os martes na Caridá.


Dicen ,que sendo al bon fin

vaiche botar a partida

y aposta algúa comida

na casa dalgún vecín.


Dicen que al ser un fatín

é ben fácil de engañar,

algún quíxolo pasar

as augas dalgún molín,


Pro si lle quitan a pucha

ou lle rouban el calzón,

sabe usar ben el bastón,

a aguiyada ou a garrucha,


asina el fato nun é

tan payolo cómo dicen,

porque entre dentes maldice

condo xa naide lo ve.


Moraleja deste cuento,

nun desprecies outra xente

porque seña diferente,

lo que das, vólveche a cento.



MORRA GATO, MORRA FARTO


Teño na Veiga un parente

que eche de fama y postín,

el miyor que conocín

da Academia del bon dente,

de francachela frecuente

nun deixa sana a morcilla

y si lle dan ua tortilla

cedo lle da matarile,

nun deixa que se jubilen

nin os callos con guindilla.


Xa che digo, meu parente

un día de mercadillo,

sacóulle a dez platos brillo

deixando llimpia hasta a fuente,

y nun farto con a enchente

pide un puro y un café,

cómo feixo, ¡nun lo séi!,

pro salíu tan llixeiro

poñendo firme el sombreiro

por enriba del tupé.


A noite cena tamén

si sobróu del mediodía

revolvendo na cocía

hasta atoparse ben chen,

si lo acompaña daquén

nunca faltará el xamón

que sen pedirlle perdón

tallará pral invitado

y condo seña acabado

ben tirará del llacón.


Os anos, que nun vein solos,

xa petaron na sua porta,

pro como pouco lle importa

ben merenda us cereixolos,

"¡qué pensarán esos tolos!"

dice sempre meu parente,

"con chocolate calente

ben apetecen us fritos

y vayan elos benditos

levando a vida decente"



CONDO ERA RAPACÍN


Condo eu era rapacín

nos campos, nel outono,

as foyas roxas dos carbayos

ríanse de min nas mañás

que fía vendaval,

¡¡probe de mín!!,

ceibe como un raposo

roubando algo de felicidá.


Condo eu era rapacín

andaba buscando castañas

mais alló das veigas

entre caleyas de xungos

y folgueiras deitadas

por os camíos de pedra.

Sempre brincaba axeito

pra nun espantar or mervos.


Condo eu era rapacín,

escuitaba furar al peto

nas vidureiras secas,

a pumarega chía de mazás

tía sempre un aire de festín

vían os rezcacheiros llambiois,

as donicellas medosas

y os ratíos de monte.


Condo eu era rapacín

nun me gustaba a escola,

quería andar por os suqueiros

y coyer pedras pra xogar

imaxinando algúa tollura,

outras civlizaciois novas

con xentes diferentes,

con dragois y lluces douradas.

 



Comentarios

  1. Muchas gracias María or compartir mis poemas a este maravilloso grupo humano, un abrazo muy fuerte.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Es un placer haber descubierto el poder de la poesía y disfrutar de estos pequeños momentos de risas y complicidad. ¡Gracias Pepe!

      Eliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

PINTAMOS CALABAZAS

TALLERES DE COCINA