ASTURIAS, capital mundial de la poesía
En el Centro de día nos sumamos a la propuesta de Graciano García para que Asturias se convierta en la CAPITAL MUNDIAL DE LA POESÍA.
Hemos celebrado el "Día mundial de la poesía" acercándonos a la obra de un escritor muy cercano a nosotros, el poeta Tapiego Pepe Suárez Jardón.
Sus poemas nos traen recuerdos, risas y vivencias escondidas en nuestra mente. Su lectura nos transporta a otros lugares y nos hace disfrutar con su frescura y naturalidad.
Os recomendamos la lectura de todos sus poemas y en especial los escritos en nuestra querida Fala.
Con su permiso, os dejamos aquí algunos de sus poemas. Muchas gracias Pepe por tu generosidad, esperamos que pronto puedas venir a tomar un café con nosotr@s.
María González Anes. Terapeuta ocupacional
EL TRATANTE DE OVOS
Condo baxéi de Balmonte
por el camín de Lagar,
volvínme a enamorar
daquella nena na fonte
Condo baxéi de Momián
por el camín de Lagar,
tuven el tempo y el vagar
pra amarrarme con un can.
Xa vindo de Llantrapiñán
atopéime úa colobra,
díxenlle, aquí ún dos dous sobra,
y sobróuche el probe Xan.
Condo cheguéi pr'A Barrosa
un día de forte inverno,
quitéille el cielo al inferno
y as gallías a raposa.
Estas pernas llibertarias
xa despós de muito andar
por el camín de Lagar
descansaron n'Asfonsarias.
Pouco a pouco, ¡quén diría!
con el fégado na boca,
escuitéi suar úa choca
por as lleiras d'A Viguía,
Paréi nel Cadabalín
pra refrescar el pescozo,
y bebín con muito gozo
un vaso de bon vinín.
Veño de comprar os ovos
por as casas de Xarén,
voléi tarde, vouche a cen
camín d'Os Molíosnovos.
Con esta zarapallada
de trafullar como oveiro,
coyín el camín de Sueiro,
pasando Matafoyada,
En Sueiro compréiche el resto,
úa pita un pouco chocia
llevéilla pra mía socia
pra que faga caldo testo,
Eu penso sacar bús cuartos
el martes n'A Caridá,
qué búa envidia trairá
condo me veixan ben farto.
A MOBILETTE
Subindo pral Llouredal
condo vía d'A Viguía
con a probe motoría
tuven que darlle pedal,
a mobilette vai mal
na costa que é tan pendiente,
chega enriba, xa calente
tanto que ponse a fumiar,
puxéila del manillar
pra arrancalla de repente.
Enriba nel chao vou
raudo como un reguilete
con a mía mobilette,
feliz y contento tou
que hasta un cancín me lladróu
condo me escuitóu pasar,
despós deixóu de lladrar
condo din a curva aberta
y núa cayida certa
vin hasta el tarrén chuchar.
Llougo rodando al momento
con gravilla nos calzóis,
fun chegando hasta Mendóis
entre muitos xuramentos,
llevándome malos ventos
a dar a volta al rovés
xa correndo con os pés
y mais rápido que un cuete
deixándolle a mobilette
al fillo dun tal Andrés.
Condo chegando A Viguía
al hora de fer a cena
pregúntame a mía nena,
¿y qué foi da motoría?
deixéila por Mendóis, nía,
pos tiróume na cuneta,
compraréi úa bicicleta
pra pasiar de noite y día.
Nun boto en falta a motora,
é mala cabalgadura,
y anque teño a testa dura,
a veces, a muy traidora
dalle por tirarme fora,
bótame por el camín
y nun se acorda de min
condo veme xa cayido,
inda que dou un allarido,
ella sabe que perdín.
DEL DITO AL FEITO....
Dicen que ta medio tollo
porque viste ese paxello
con aquel couso marello
que ben parece un gorgollo,
dicen que ayer xa lo viron
escoruxado llanxindo
con allaridos decindo,
¡malos demonios ruxiron!,
dicen que a veces el probe
anda por esos camíos
moyado, con os pés fríos,
preguntando por qué chove.
Dicen, nun séi si é verdá,
que algús días de mercado
faise que trata nel gado
os martes na Caridá.
Dicen ,que sendo al bon fin
vaiche botar a partida
y aposta algúa comida
na casa dalgún vecín.
Dicen que al ser un fatín
é ben fácil de engañar,
algún quíxolo pasar
as augas dalgún molín,
Pro si lle quitan a pucha
ou lle rouban el calzón,
sabe usar ben el bastón,
a aguiyada ou a garrucha,
asina el fato nun é
tan payolo cómo dicen,
porque entre dentes maldice
condo xa naide lo ve.
Moraleja deste cuento,
nun desprecies outra xente
porque seña diferente,
lo que das, vólveche a cento.
MORRA GATO, MORRA FARTO
Teño na Veiga un parente
que eche de fama y postín,
el miyor que conocín
da Academia del bon dente,
de francachela frecuente
nun deixa sana a morcilla
y si lle dan ua tortilla
cedo lle da matarile,
nun deixa que se jubilen
nin os callos con guindilla.
Xa che digo, meu parente
un día de mercadillo,
sacóulle a dez platos brillo
deixando llimpia hasta a fuente,
y nun farto con a enchente
pide un puro y un café,
cómo feixo, ¡nun lo séi!,
pro salíu tan llixeiro
poñendo firme el sombreiro
por enriba del tupé.
A noite cena tamén
si sobróu del mediodía
revolvendo na cocía
hasta atoparse ben chen,
si lo acompaña daquén
nunca faltará el xamón
que sen pedirlle perdón
tallará pral invitado
y condo seña acabado
ben tirará del llacón.
Os anos, que nun vein solos,
xa petaron na sua porta,
pro como pouco lle importa
ben merenda us cereixolos,
"¡qué pensarán esos tolos!"
dice sempre meu parente,
"con chocolate calente
ben apetecen us fritos
y vayan elos benditos
levando a vida decente"
CONDO ERA RAPACÍN
Condo eu era rapacín
nos campos, nel outono,
as foyas roxas dos carbayos
ríanse de min nas mañás
que fía vendaval,
¡¡probe de mín!!,
ceibe como un raposo
roubando algo de felicidá.
Condo eu era rapacín
andaba buscando castañas
mais alló das veigas
entre caleyas de xungos
y folgueiras deitadas
por os camíos de pedra.
Sempre brincaba axeito
pra nun espantar or mervos.
Condo eu era rapacín,
escuitaba furar al peto
nas vidureiras secas,
a pumarega chía de mazás
tía sempre un aire de festín
vían os rezcacheiros llambiois,
as donicellas medosas
y os ratíos de monte.
Condo eu era rapacín
nun me gustaba a escola,
quería andar por os suqueiros
y coyer pedras pra xogar
imaxinando algúa tollura,
outras civlizaciois novas
con xentes diferentes,
con dragois y lluces douradas.
Muchas gracias María or compartir mis poemas a este maravilloso grupo humano, un abrazo muy fuerte.
ResponderEliminarEs un placer haber descubierto el poder de la poesía y disfrutar de estos pequeños momentos de risas y complicidad. ¡Gracias Pepe!
Eliminar